Γράφει ο Μάριος Μπρούσκος Στυλιανόιπουλος, Πλοίαρχος Γ’ Εμπορικού Ναυτικού
Είναι ευρέως γνωστό ότι η Σημαία για τους συριζαίους είναι «ένα πανί που δε σημαίνει τίποτε και ο καθένας μπορεί να καίει». Βάσει αυτής της αντιλήψεως, η οποία είναι συγγραμμική ως προς την αντεθνική και ισοπεδωτική ιδεολογία των κομμουνιστών, η Σημαία έχει μηδαμινή αξία και είναι πλήρως αποξενωμένη από κάθε συμβολισμό. Όμως, υπάρχουν περιστάσεις όπου η Σημαία αποκτά ιδιαίτερη σημασία και χρησιμοποιείται ως μέσο ασκήσεως χυδαίας μικροπολιτικής, εξευτελισμού της χώρας και διασυρμού ανθρώπων. Αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωση του μικρού Αμίρ.
Ο Αμίρ, μαθητής της Ε’ Δημοτικού, πήρε απαλλαγή από το μάθημα των Θρησκευτικών και τον εκκλησιασμό και σύμφωνα με τη γνώμη κοινωνικού λειτουργού και των γονέων του, δεν θα κρατούσε την Σημαία. Επομένως, ουδείς απαγόρευσε στον Αμίρ να γίνει σημαιοφόρος. Πέραν αυτού, δημιουργούνται σοβαρά ερωτηματικά για το πώς ο Αμίρ συμμετείχε στην κλήρωση για την ανάδειξη σημαιοφόρου, αφού σύμφωνα με το Προεδρικό Διάταγμα 79/2017 στην κλήρωση για την ανάδειξη σημαιοφόρου συμμετέχουν μόνο οι μαθητές της ΣΤ’ Δημοτικού.
Ακόμη και αν παραβλέψουμε αυτή την παράβαση, είναι άξιον απορίας το πώς ο Αμίρ τοποθετήθηκε στην Ε’ Δημοτικού, ενώ δεν γνωρίζει καθόλου την ελληνική γλώσσα. Αποτέλεσμα των ανωτέρω ήταν ο Αμίρ να μην σηκώσει τη Σημαία, μολονότι κληρώθηκε σημαιοφόρος, αλλά να σηκώσει την ταμπέλα του σχολείου. Κανονικά, δεν έπρεπε να συμμετάσχει σε καμία κλήρωση. Η όλη υπόθεση συνιστά μια φενάκη, η οποία χρησιμοποείται ως μέσο ασκήσεως μικροπολιτικής, με θύμα το ίδιο το παιδί και αποδέκτη υποβολιμαίων αισθημάτων ενοχής ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
Μετά την κακόγουστη φάρσα με την κλήρωση, άγνωστοι πέταξαν πέτρες στο σπίτι του Αμίρ. Μάλιστα, έγραψαν και σ΄ ένα χαρτόνι ότι ο Αμίρ πρέπει να γυρίσει στο σπίτι του. Η πράξη αυτή, ασχέτως δραστών και κινήτρων, είναι καταδικαστέα. Αυτό δεν χωρά την παραμικρή αμφιβολία. Όμως, η όλη υπόθεση παρουσιάζει πολλά κενά και αντιφάσεις. Εγείρονται διάφοροι προβληματισμοί, οι οποίοι θα πρέπει να εκτεθούν. Αρχικώς, ο γραφικός χαρακτήρας του ρατσιστικού συνθήματος επάνω στο χαρτόνι αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο δράστης δεν γνωρίζει ελληνικά.
Κάποιος που έχει περάσει από δημοτικό και έχει μάθει να γράφει, δεν θα έγραφε με τέτοιο γραφικό χαρακτήρα. Επίσης, στη συνέντευξη που έδωσε η μητέρα του Αμίρ, ήταν χαμογελαστή και διόλου τρομοκρατημένη από την «βάρβαρη» επίθεση που δέχθηκε στο σπίτι της. Πέραν αυτού, όταν κάποιος εκτοξεύσει πέτρες μέσα στο σπίτι σου, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν θραύσματα, το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να τα μαζέψεις για να μην χτυπήσει κάποιος. Στην περίπτωση του σπιτιού του Αμίρ, όχι μόνο δεν μάζεψαν τα θραύσματα, αλλά τα είδαμε και τοποθετημένα με γεωμετρική ακρίβεια την επόμενη μέρα. Βέβαια, κατά ένα παράδοξο τρόπο, το συμβάν έλαβε πρωτοφανή δημοσιότητα. Παιζόταν νυχθημερόν σε όλες τις ειδήσεις και ήταν πρώτο θέμα στις περισσότερες εφημερίδες.
Και φθάνουμε στο απόλυτο αίσχος. Στην επιτομή της πολιτικής χυδαιότητας. Στην άσκηση επαίσχυντης μικροπολιτικής στα μούτρα των Ελλήνων. Ο πρωθυπουργός απέδειξε πόσο τιποτένιος και λαϊκιστής είναι.
Χωρίς την παραμικρή αναστολή, κάλεσε στο Μέγαρο Μαξίμου τον Αμίρ και την οικογένειά του για να τους δώσει τη Σημαία, με την πρόφαση «ότι κάποιοι την στέρησαν από τον Αμίρ», ενώ αυτός που δεν δέχθηκε να την κρατήσει ήταν ο ίδιος ο μαθητής. Πόση προπαγάνδα να αντέξουν οι ταλαιπωρημένες ψυχές των Ελλήνων;
Αντιπαρέρχομαι το ότι έδωσε τη Σημαία στον Αμίρ σαν να επρόκειτο για δώρο.
Αντιπαρέρχομαι το ότι σημαία από πολιτικό παίρνεις όταν πεθάνει στη μάχη ή την εκτέλεση καθήκοντος ο άντρας σου ή το ανύπανδρο παιδί σου.
Αντιπαρέρχομαι το ότι τα έθνικα σύμβολα έχουν υποστεί τον απόλυτο εξευτελισμό από το τσίρκο που παριστάνει την κυβέρνηση.
Αντιπαρέρχομαι το ότι ο Αμίρ δεν έκανε το παραμικρό για να αξίζει τη Σημαία, όπως για παράδειγμα να πολεμήσει υπέρ βωμών και εστιών, να μάθει την ελληνική γλώσσα ή να δοξάσει τη χώρα διεθνώς.
Αντιπαρέρχομαι το ότι όταν η Σημαία πρόκειται να γίνει αντικείμενο ασκήσεως μικροπολιτικής, παύει να αποτελεί «ένα πανί που ο καθένας μπορεί να καίει».
Όμως, δεν μπορώ να αντιπαρέλθω τον κατάφωρο ρατσισμό αυτής της κυβερνήσεως κατά των Ελλήνων.
Ευέλπιδες έπεσαν θύματα ξυλοδαρμού από ακροαριστερούς μπαχαλάκηδες. Ο Τσίπρας δεν τους κάλεσε στο Μαξίμου.
Καταστηματάρχης και η μητέρα του έπεσαν θύματα επιθέσεως από τραμπούκους του ΠΑΜΕ. Ο Τσίπρας δεν τους κάλεσε στο Μαξίμου.
Φοιτητής με ειδικές ανάγκες στην ΑΣΟΕΕ δέχθηκε γροθιές από θρασύδειλους αναρχομπάχαλους. Ο Τσίπρας δεν τον κάλεσε στο Μαξίμου.
Καταστηματάρχες είδαν τις βιτρίνες τους σπασμένες. Ο Τσίπρας δεν τους κάλεσε στο Μαξίμου.
Χιλιάδες Έλληνες πέφτουν θύματα ληστειών, βιαιοπραγιών, βιασμών. Ο Τσίπρας δεν τους κάλεσε στο Μαξίμου.
Ο Τσίπρας ουδέποτε συγκινήθηκε για τις δοκιμασίες που υφίστανται οι Έλληνες. Συγκινείται μόνο για τους (λαθρο)μετανάστες.
Πού αποσκοπεί αυτός ο εκχυδαϊσμός της πολιτικής σκηνής; Μα στην ενίσχυση του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ.
Όσο και αν αυτό φαίνεται παράδοξο, ο Τσίπρας συσπειρώνει το «ποίμνιό» του, ενώ καλλιεργεί την πόλωση. Με άθυρμα έναν Αφγανό 11 ετών, πετυχαίνει να διχάσει τους Έλληνες και συγχρόνως να τους αποπροσανατολίσει από τα φλέγοντα ζητήματα της καθημερινότητας, όπως είναι η αδιάλειπτη υποχώρηση της οικονομίας, οι επαχθείς φόροι και η έκρηξη της ανεργίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει κοινωνικό πρόσωπο με πρόφαση την επίθεση στον μικρό Αμίρ, ενώ ουσιαστικά εφαρμόζει μια πάγια τακτική των ολοκληρωτικών καθεστώτων, δηλαδή την συλλογικοποίηση της ευθύνης. Με τον τρόπο αυτό επιρρίπτει την ευθύνη του ρατσισμού σε όλους τους πολίτες εμποτίζοντάς τους τον φόβο. Αρωγός σ’ αυτό είναι και η ογκώδης μεταναστευτική κίνηση των Ελλήνων προς το εξωτερικό. Η πάταξη του εγχωρίου ρατσισμού, που στην προκειμένη περίπτωση είναι κατασκευασμένος, κάνει την κοινωνία περισσότερο ευαίσθητη, αφού τα δικά της παιδιά αναζητούν ένα καλύτερο αύριο στο εξωτερικό. Πέραν αυτού, διευκολύνεται σε υπερθετικό βαθμό η ψήφιση νομοσχεδίων υπέρ των (λαθρο)μεταναστών και η εκκόλαψη συνθηκών διαβιώσεως με το Ισλάμ, μετριοπαθές ή μη.
Οι Έλληνες πολίτες καλούνται να αντιμετωπίσουν μια νέα πραγματικότητα, την οποία δεν επέλεξαν και φυσικά δεν είναι εις θέση να προεξοφλήσουν την έκβασή της. Στην πραγματικότητα αυτή, η οποία υψώνει το φρικαλέο της πρόσωπο με τις ευλογίες της κομμουνιστικής κυβερνήσεως, οι Έλληνες αντιμετωπίζονται ως αιχμάλωτοι στην ίδια τους τη χώρα. Βιώνουν αδικίες και παραγκωνισμό. Το χειρότερο, όμως, είναι ο ευνουχισμός της ελεύθερης σκέψεως και η αστυνόμευση της αντίθετης γνώμης. Η πολιτική ορθότητα, σε ανάδειξη υποχρεωτικής γλώσσας, δεν επιτρέπει σε κανέναν να αμφισβητήσει τις υστερόβουλες πρακτικές αυτής της κυβερνήσεως. Αν ληφθεί υπ’όψιν το ότι ο ελληνικός πληθυσμός είτε μεταναστεύει είτε γερνάει, ενώ στον αντίποδα οι ροές (λαθρο)μεταναστών αυξάνονται σε καθημερινή βάση, τότε ο αποσυμβολισμός της χειρονομίας του Τσίπρα με την παράδοση της Σημαίας στον Αμίρ προκαλεί τρόμο. Είναι η παράδοση της χώρας μας στους μουσουλμάνους. Θα το επιτρέψουμε;
Πηγή: lastpoint.gr
