«Το καθαρό πρόσωπο είναι η παρακαταθήκη που αφήνει ο Καραμανλής σε μία παράταξη επί των ημερών της οποίας δεν παραβιάστηκε ποτέ εθνικό έδαφος (Ιμια), δεν παραδόθηκε ποτέ κυριαρχία (ΔΝΤ), και, φυσικά, δεν υπήρξε ποτέ ποινική καταδίκη υπουργού της.»
Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης (Δημοκρατία)
H αθωωτική απόφαση της Δικαιοσύνης για την υπόθεση του Βατοπαιδίου -η οποία συγκλόνισε τη χώρα επί εννέα ολόκληρα χρόνια- ασφαλώς και αποτελεί προσωπική δικαίωση του πρώην πρωθυπουργού. Η σκευωρία που είχε ως στόχο να αφαιρέσει από τον Κώστα Καραμανλή το πλέον πολύτιμο κεφάλαιο που διαθέτει ένας πολιτικός, την ακεραιότητά του, κατέρρευσε πανηγυρικά. Ωστόσο, ας μου επιτραπεί με το σημερινό σημείωμα να κάνω μία διαφορετική ανάγνωση της απόφασης: εθνική και παραταξιακή. Ο Καραμανλής έπεται.
Η υπόθεση αυτή «απεκαλύφθη» έπειτα από δύο σημαντικές αποφάσεις τής τότε κυβέρνησης· αποφάσεις που είχαν στόχο να δείξουν ότι η Ελλάδα δύναται σε καιρούς υποτέλειας να είναι ελεύθερη και ανεξάρτητη χώρα. Η πρώτη απόφαση ήταν η συμφωνία με τη Ρωσία για τον αγωγό φυσικού αερίου. Κριτήριο γι’ αυτήν δεν ήταν ο «αντιαμερικανισμός» του πρώην πρωθυπουργού αλλά η στρατηγική απόφασή του να αυξηθεί η γεωπολιτική σημασία της πατρίδας εις βάρος της Τουρκίας. Αν προχωρούσε ο αγωγός, θα μειωνόταν η σημασία των Δαρδανελίων. Ηταν απόφαση πρωτίστως αντιτουρκική και όχι φιλορωσική.
Η δεύτερη απόφαση που υπήρχε στην ατζέντα ήταν το βέτο που είχε βάλει ο πρώην πρωθυπουργός στην είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Σήμερα, με την πάροδο του χρόνου -τα Σκόπια σπαράσσονται από εμφύλιο για ζητήματα ταυτότητας, η Τουρκία αποχαιρετά την Ε.Ε.-, γνωρίζουμε ότι οι αποφάσεις αυτές ήταν εκ του αποτελέσματος φιλοδυτικές. Τον καιρό που ελήφθησαν όμως δεν υπήρχε στις ΗΠΑ η ψυχραιμία να αποτιμηθούν ως τέτοιες. Γι’ αυτό και μεθοδεύτηκε η σκανδαλοθηρική καταδίωξη του Καραμανλή. Η πρώτη μεγάλη εικόνα που ανακαλώ στη συλλογική μνήμη λοιπόν για να θυμίσω σε ποιο πλαίσιο «στήθηκε» η σκευωρία του Βατοπαιδίου είναι αυτή. Η εθνική. Η δεύτερη είναι η οικονομική.
Ο Καραμανλής επρόκειτο τότε να «ανοίξει» το Ασφαλιστικό και τις αποκρατικοποιήσεις. Από τη στιγμή όμως που ο δημόσιος διάλογος εγκλωβίστηκε στην ατζέντα του Βατοπαιδίου, όλα πήγαν πίσω. Ο Καραμανλής κατόρθωσε και ολοκλήρωσε την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ και της Ολυμπιακής, αλλά δεν κατάφερε να μεταρρυθμίσει το Ασφαλιστικό. Αξιολογώντας λοιπόν την επίδραση που είχε το Βατοπαίδι στην πατρίδα συνολικά, θεωρώ ότι το μείζον δεν είναι η δικαίωση ενός πρώην πρωθυπουργού. Το μείζον είναι να καταλάβουμε υπό το φως της αθωωτικής απόφασης ποια είναι η έκταση της ζημίας που υπέστη η χώρα. Βούλιαξε ολόκληρη η Ελλάδα στα αβαθή μιας λίμνης. Και κόλλησε εκεί καιρό.
Τελευταίο, αλλά όχι έλασσον, το παραταξιακό: Με την αθωωτική απόφαση για το Βατοπαίδι κλείνει ένας κύκλος. Κάποιοι επιχείρησαν να εξαφανίσουν την κεντροδεξιά παράταξη από τον χάρτη, όπως κάποιοι κάποτε επιχείρησαν να της φορτώσουν τη Μικρασιατική Καταστροφή. Και τότε στάθηκε όρθια και σήμερα στάθηκε. Εξεταστικές και δίκες για το Βατοπαίδι, για τα ομόλογα, για τον Γερμανό κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. Το καθαρό πρόσωπο είναι η παρακαταθήκη που αφήνει ο Καραμανλής σε μία παράταξη επί των ημερών της οποίας δεν παραβιάστηκε ποτέ εθνικό έδαφος (Ιμια), δεν παραδόθηκε ποτέ κυριαρχία (ΔΝΤ), και, φυσικά, δεν υπήρξε ποτέ ποινική καταδίκη υπουργού της.
kentrodexios
