Γράφει ο ΗΡΑΚΛΗΣ Β. ΓΕΡΟΓΙΩΚΑΣ, Πρόεδρος ΔΗΜΤΟ ΛΑΡΙΣΑΣ
‘Και τώρα θα κυβερνήσουν αυτοί ;’ αυτή είναι μία ερώτηση που την άκουσα για πρώτη φορά το βράδυ της εκλογής του Ανδρέα Παπανδρέου , όταν η μητέρα μου με περίσσια αγωνία ρωτούσε τον πατέρα μου ο οποίος ανήμπορος να απαντήσει σήκωσε τους ώμους. Θυμάμαι, έξι ετών ήμουν τότε ότι κοιμήθηκα ανήσυχα εκείνο το βράδυ. Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά, την ημέρα της νίκης του Σύριζα η μητέρα μου ρώτησε εμένα και δεν μπόρεσα να είμαι περισσότερο διαφωτιστικός από τον πατερά μου το 1981. Την ημέρα εκλογής του Τραμπ με ξαναρώτησε. Τώρα ξέρω. Η πολιτική θα νικήσει στο τέλος.
Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο έχει πολλά κοινά με την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα ως Πρωθυπουργού. Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς ότι το 48% του Αμερικανικού λαού είναι ακροδεξιοί και το 35% του Ελληνικού αριστεροί. Όσο για τους αρχηγούς, ο κ.Τσιπρας απέδειξε πολλάκις ότι δεν είναι αριστερός και ο κ. Τραμπ θα καθησυχάσει πολύ γρήγορα τους φίλους μου στην Ν.Υόρκη. Ποιο είναι τότε το κοινό χαρακτηριστικό των δύο ανδρών ; Επικοινωνιακά διαφέρουν από την εικόνα που είχαμε συνηθίσει, είναι εμφανίσιμοι , πάντα χαμογελαστοί, έξυπνοι, αθώοι για τα μέχρι πρότινος λάθη των πολιτικών και απίστευτα, αθεράπευτα, αδυσώπητα, ανελέητα, ανερυθρίαστα λαϊκιστές.
Παραθέτοντας μερικά από τα αίτια της εκλογής του Τραμπ, παρατηρούμε ομοιότητες με την ελληνική πραγματικότητα . Ο δυτικός κόσμος, ακόμα και στην μητρόπολη του έχει χτυπηθεί από την παγκοσμιοποίηση και ζητά οτιδήποτε μη κανονικό. Η απειρία στην πολιτική θεωρείται προσόν, οποιοσδήποτε αγγίζει αντισυστημικές χορδές προτιμάται. Οι κοινωνικές ανισότητες, τα αδιέξοδα, η ανεργία, η αποξένωση από την πολιτική ελίτ, διώχνουν τον απλό ψηφοφόρο προς το άγνωστο, το οποίο γοητεύει καλλιεργώντας ελπίδες.
Οι λευκοί άνδρες της εργατικής τάξης, μη πτυχιούχοι είναι αυτοί που έδωσαν την πρωτιά στον Τραμπ. Μαστιζόμενοι από την ανεργία, δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για πόλεμο, εισαγωγές, προσφυγικές ροές. Ένιωθαν προδομένοι από τους δημοκρατικούς και τις φιλελεύθερες προτιμήσεις τους. Υπάκουσαν σε έναν αφροαμερικανό μια φορά, δεν θα το έκαναν και σε μια γυναίκα την δεύτερη. Ταυτόχρονα, θα εκδικούταν το κατεστημένο και τα ΜΜΕ.
Η Χίλαρι δεν ήταν καλή επιλογή. Μια ψυχρή εγκάθετη των συμφερόντων για τον μέσο αμερικανό, ότι πρέπει για να μην τηρηθεί ούτε καν η κομματική πειθαρχία των Δημοκρατικών. Ποιος δεν την θυμάται να χαριεντίζεται στην κάμερα χλευάζοντας τον νεκρό Καντάφι;
Την δεκαετία του 90 ο Φράνσις Φουκουγιάμα είχε προβλέψει το τέλος της ιστορίας, εννοώντας το τέλος της ιδεολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας. Ο πολιτικός ιστός μετασχηματίζεται ραγδαία. Η πολιτική στο τέλος είναι υπεράνω όλων. Μπορεί να είναι ο δημιουργός, αλλά είναι και ο λυτής των παθογενειών. Στην Ελλάδα προσέφερε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, έναν αδιαμφισβήτητο κομιστή της αξιοπιστίας του πολιτικού λόγου. Σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια , το ίδιο θα πράξει και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού.
