Της Ζωής Ράπτη Δικηγόρου, LLM*
Την Τρίτη 17 Απριλίου, οι Έλληνες αλλά και οι Ευρωπαίοι πολίτες άκουσαν με ικανοποίηση και χαρά τον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας Εμμανουέλ Μακρόν να στέλνει ένα μήνυμα στήριξης προς την χώρα μας από το βήμα του Ευρωκοινοβουλίου και να εκφράζει με τον πιο σαφή τρόπο τη σημασία και το νόημα της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης».
Όπως είπε, η Γαλλία θα είναι συμπαραστάτης της Ελλάδας «σε περίπτωση απειλής της κυριαρχίας της στην Ανατολική Μεσόγειο». Συμπλήρωσε δε την τοποθέτησή του σημειώνοντας ότι η πολιτική αυτή «είναι ακριβώς στην καρδιά της κοινής αλληλεγγύης μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών».
Επίσης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην έκθεσή της για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας που δόθηκε στη δημοσιότητα την Τρίτη, άσκησε έντονη κριτική στην Τουρκία για την συμπεριφορά της απέναντι στην Ελλάδα τονίζοντας ότι «οι διμερείς σχέσεις με αρκετά κράτη-μέλη της ΕΕ επιδεινώθηκαν, περιλαμβανομένης της ενίοτε επιθετικής και απαράδεκτης ρητορικής». Η Κομισιόν υπενθύμισε τις καταδίκες των παράνομων ενεργειών της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και επανέλαβε την θέση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου σχετικά με τη συνεχιζόμενη κράτηση πολιτών της ΕΕ στην Τουρκία (συμπεριλαμβανομένων των δύο Ελλήνων στρατιωτικών), «την ταχεία και θετική επίλυση αυτών των ζητημάτων σε διάλογο με τα κράτη-μέλη».
Τα παραπάνω είναι μια ευσύνοπτη αλλά επαρκής περιγραφή των παρεμβάσεων της Ε.Ε. προς την πλευρά της Τουρκίας, που δεν έχει σταματήσει ούτε ημέρα τις προκλήσεις και την επίδειξη μιας συμπεριφοράς που θυμίζει περισσότερο κράτος-παρία παρά σύγχρονη και δημοκρατική χώρα.
Όλα αυτά, τα οποία αυτή την στιγμή αποτελούν λεκτικές εκφράσεις στήριξης αλλά δύνανται να λάβουν και υλική μορφή, αν και όποτε χρειαστεί, δεν θα υφίσταντο αν η Ελλάδα είχε απομακρυνθεί από την Ε.Ε. και απομονωνόταν αναζητώντας «τρίτους» δρόμους, οι οποίοι οδηγούν κατευθείαν στον γκρεμό.
Το να μετατραπεί μια χώρα σε κράτος-παρία δεν είναι τόσο δύσκολο όσο δείχνει. Απλά χρειάζεται ανεύθυνη και άσχετη με το αντικείμενό της ηγεσία που θα λάβει μια σειρά από ολέθριες αποφάσεις. Το χείλος αυτής της αβύσσου το πλησιάσαμε το καλοκαίρι του 2015 όταν το κυβερνόν κόμμα λειτουργούσε σαν ταύρος εν υαλοπωλείο, διέλυε τις σχέσεις εμπιστοσύνης με την Ε.Ε. που είχε με κόπο οικοδομήσει η Ελλάδα και αναζητούσε χρήματα από την… Κίνα και τη Ρωσία. Αν η κατάσταση είχε εκφυλιστεί περαιτέρω τώρα η πατρίδα μας θα ήταν απομονωμένη, εξαθλιωμένη, σε κατάσταση ανθρωπιστικής κρίσης – ένα ιδανικό «θήραμα» για την Τουρκία.
Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν όλα τα παραπάνω.
* Η Ζωή Ράπτη είναι Γραμματέας Σχέσεων Κοινωνίας – Κόμματος στη Ν.Δ
