Σημείο καμπής για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν η ήττα του 2019 σύμφωνα με τον ευρωβουλευτή Στέλιο Κούλογλου καθώς η τότε ηγεσία του δεν προχώρησε στις απαραίτητες αλλαγές που να συνδέσουν το κόμμα με την κοινωνία. Ολόκληρο το άρθρο του Στέλιου Κούλογλου – το οποίο είχε γραφτεί πριν την «προσωρινή ανακωχή» την οποία αποφάσισαν οι σύνεδροι του ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή- έχεις ως εξής:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ πέθανε. Ο θόρυβος είναι από τις φωνές των συγγενών. Με την εκλογή Κασσελάκη τον Σεπτέμβριο, ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοκτόνησε συλλογικά. Εξέλεξε έναν ηγέτη που δεν είχε την παραμικρή σχέση με το κόμμα, την πολιτική και την Αριστερά.
Ομαδική αυτοκτονία παρατηρείται σε κλειστές ομάδες που πέφτουν στο θανάσιμο λάθος να πιστέψουν την προπαγάνδα τους. Πριν από τις εκλογές του 2023 σχεδόν κανείς στην Κουμουνδούρου δεν ήθελε να ακούσει ότι το κόμμα δεν πήγαινε καλά. Οτι στις σχετικές έρευνες η Ν.Δ. και ο Κυριάκος Μητσοτάκης προηγούνταν ακόμη και σε τομείς (αντιμετώπιση υγείας, διαφθοράς) όπου παλιότερα κυριαρχούσε η Αριστερά. Το σοκ από τη διπλή εκλογική συντριβή ήταν τόσο μεγάλο που οδήγησε στην πολιτική αυτοχειρία.
Τα κόμματα που γεννήθηκαν ή ανδρώθηκαν από την οικονομική κρίση στα τέλη της δεκαετίας του 2000 χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: αυτά που δεν είχαν ιστορικές αναφορές, όπως οι Cuidadanos στην Ισπανία ή το Ποτάμι στην Ελλάδα, διαλύθηκαν. Τα κόμματα από την παράδοση της Αριστεράς έπρεπε να προσαρμοστούν στις συνθήκες μετά το τέλος της κρίσης. Στην Ισπανία ένα κομμάτι των Podemos μετεξελίχθηκε σε Sumar και τα πάει πολύ καλά συγκυβερνώντας με τους Σοσιαλιστές. Ο,τι έμεινε στους Podemos βρίσκεται σε περιδίνηση.
Το σημείο καμπής για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν η ήττα του 2019. Η ηγεσία του δεν προχώρησε στις απαραίτητες αλλαγές που να συνδέσουν το κόμμα με την κοινωνία. Αντί για γενναίες τομές, προτιμήθηκε η τακτική του ώριμου φρούτου και η διεύρυνση με τον κατά τα άλλα συμπαθέστατο Ευάγγελο Αντώναρο. Υιοθετώντας μια στάση ψυχολογικής άρνησης, απέφυγε να εξετάσει την εκλογική αποτυχία αλλά και τη μεγάλη συνθηκολόγηση του 2015. Αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις ο απολογισμός είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρήσεις μπροστά.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο βασικός υπεύθυνος για τους θριάμβους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για τη στρατηγική ήττα, με την οποία παραδόθηκε μια ολόκληρη παράταξη στην αλαζονική παντοκρατορία του κ. Μητσοτάκη.
Θεώρησε σωστό να παρέμβει προχθές μοιράζοντας κριτικές και υποδείξεις δεξιά και αριστερά. Αλλά δεν έχει μέχρι σήμερα πει το παραμικρό σχετικά με τις δικές του ευθύνες. Οχι μόνο για την εκλογική συντριβή, αλλά και την πορεία ενός κόμματος που ήταν σε τόσο βαθιά υπαρξιακή κρίση ώστε εξέλεξε πρόεδρο έναν τύπο της Goldman Sachs και υποψήφιο υπουργό της Ν.Δ. που περνούσε απέξω, είδε φως κι ανέβηκε.
Η κατάσταση δεν θα ήταν ρόδινη αν τον Σεπτέμβριο είχε εκλεγεί ένας από τους ανθυποψηφίους του Στέφανου Κασσελάκη. Αλλά τουλάχιστον δεν θα προκύψει αυτό το θλιβερό για κάθε αριστερό πολίτη θέαμα της σαπουνόπερας, της οποίας το τελευταίο συναρπαστικό επεισόδιο είδαμε την περασμένη Πέμπτη: ο φωτογενής πρόεδρος-κονφερανσιέ-ομιλητής σε διάλεξη του TEDx προκαλεί τους αντιπάλους του, στο τελευταίο λεπτό προτού πέσουν οι διαφημίσεις, να εμφανιστούν και να τον ανατρέψουν. Ποιος δεν θέλει να δει το επόμενο επεισόδιο;
Με κάποιον άλλον επικεφαλής, η ευκαιρία μιας ελεγχόμενης κρίσης, με μικρές έστω πιθανότητες ανάκαμψης, έχει πλέον χαθεί. Ο κ. Κασσελάκης είναι σκληρό καρύδι, οι αντίπαλοί του δεν έχουν έτοιμη πρόταση, το κόμμα έχει περάσει δύο διασπάσεις και ό,τι έχει απομείνει ύστερα από πέντε μήνες, «φραξιονιστικής μάχης χωρίς αρχές», που λέγανε και παλιά, είναι όσο ποτέ διχασμένο και χωρίς προσανατολισμό.
Αντί για συνέδριο, υποτίθεται αφετηρία της εκστρατείας για τις ευρωεκλογές, ο κ. Κασσελάκης προκήρυξε τετραπλές εκλογές, συμπεριλαμβανομένης και της προεδρίας. Να παίξει τα ρέστα του ήταν το μόνο που του είχε απομείνει, αλλά αυτό που θα ακολουθήσει είναι ένας νέος κύκλος άχρηστης εσωστρέφειας: ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πεθάνει. Ο θόρυβος είναι από τις φωνές των συγγενών.
