Γράφει ο Πάνος Καρούμπαλης , Μέλος Κεντρικής Επιτροπής ΟΝΝΕΔ
Η ιστορία του Έθνους μας έχει ένα περίεργο συνήθειο. Οι σταθμοί της, τις περισσότερες φορές δεν καθορίζουν μόνο την ιστορική εξέλιξη του, αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν θα υπήρχε ο σύγχρονος δυτικός κόσμος, τουλάχιστον όχι όπως τον αντιλαμβανόμαστε σήμερα, αν δεν υπήρχαν οι Θερμοπύλες, ο Μαραθώνας, οι Πλαταιές. Η Κωνσταντινούπολη υπήρξε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του Βυζαντινού κράτους το τελευταίο ανάχωμα στις επιδρομές των Αραβικών ορδών, η αντοχή του αναχώματος αυτού σήμανε την σωτηρία όχι μόνο της Αυτοκρατορίας, αλλά και ολόκληρου του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αν δεν υπήρχε ο Ιωάννης Καστριώτης ολόκληρος ο Ευρωπαϊκός χώρος θα είχε εξισλαμιστεί. Έλεγε χαρακτηριστικά ο Μωάμεθ ο Β΄: “Εάν δεν είχε γεννηθεί ο Σκεντέρμπεης, εγώ θα είχα συνδέσει τον κόλπο της Αδριατικής με την Ενετική Δημοκρατία, θα είχα θέσει το σαρίκι επί της κεφαλής του Πάπα και την ημισέληνο επί του τρούλου του Αγίου Πέτρου”.
Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο πρέσβης της Ιταλίας στην Αθήνα, Εμμανουέλε Γκράτσι, παρέδωσε στον Ιωάννη Μεταξά τελεσίγραφο του Μουσολίνι που του ζητούσε να επιτραπεί η ελεύθερη διέλευση ιταλικών στρατευμάτων και η κατάληψη στρατηγικών σημείων εντός της ελληνικής επικράτειας. Η απάντηση του Μεταξά στο τελεσίγραφο, με το ιστορικό: “Alors, c’est la guerre” σήμανε την έναρξη της Ιταλικής επίθεσης.
Στους σύγχρονους προγόνους μας, τους απογόνους του Λεωνίδα, του Μιλτιάδη, του Θεμιστοκλή, του Καστριώτη, έλαχε για ακόμα μια φορά ο κλήρος να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση της ιστορίας. Και οι Έλληνες λες και είναι γενετικά προδιαθετημένοι, για μια ακόμα φορά, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Χιλιάδες εθελοντές, άνδρες και γυναίκες έσπευδαν στα στρατολογικά γραφεία να καταταγούν. Η αυταπάρνηση των Ελλήνων στρατιωτών και η στρατηγική ευφυία του Παπάγου θριαμβεύουν. Το ξημέρωμα της 19ης Νοεμβρίου του 1940 βρίσκει τους Ιταλούς εκτός της Ελληνικής επικράτειας να προσπαθούν να υπερασπιστούν τις θέσεις που κατείχαν πριν την 28η Οκτωβρίου. Έμειναν στο Ελληνικό έδαφος μόλις τρείς εβδομάδες και τρείς ημέρες αργότερα τα Ελληνικά στρατεύματα έμπαιναν στην Κορυτσά.
Η νίκη μεγάλη για την Ελλάδα, αλλά και καθοριστική για την έκβαση του παγκοσμίου πολέμου. Η καθυστέρηση της κατάληψης των Βαλκανίων από τις δυνάμεις του άξονα είχε σαν αποτέλεσμα την καθυστέρηση της εισβολής των Γερμανών στη Ρωσία που είχε προγραμματιστεί για τις αρχές Μαΐου του 1941 και τελικά έγινε τέλη Ιουνίου, με αποτέλεσμα την ήττα του γερμανικού στρατού, που εκτός από τις συμμαχικές δυνάμεις, είχε αντιμέτωπο έναν ακατάβλητο αντίπαλο, τον ρωσικό χειμώνα.
Οι Έλληνες είχαν για ακόμα μια φορά επιτελέσει το καθήκον που τους έχει αναθέσει η ιστορία.
