Επιστολή αναγνώστη
Τις τελευταίες ημέρες ήρθα σε επαφή με 2 τουλάχιστον επιβεβαιωμένα κρούσματα. Ήταν η πρώτη φορά αυτά τα 2 χρόνια, όπου ανευ αμφιβολίας, ήρθα σε επαφή με τον ιο.
Κατά τη διάρκεια αυτού του εφιάλτη τηρούσα τα μέτρα απαρέγκλιτα. Ουδέποτε διανοήθηκα να μπω σε κλειστό χώρο χωρίς μάσκα, ουδέποτε, ακόμη και τώρα που επιτρέπεται, δεν πήγα για ποτό, καφέ, σινεμά σε κλειστό χώρο ή σε όποια άλλη αντίστοιχη δραστηριότητα όπου ο ιός μεταδίδεται με ευκολία.
Και ξαφνικά σήμερα, μαθαίνω πως 2 άτομα με τα οποία βρέθηκα τις προηγούμενες ημέρες για επαγγελματικούς λόγους σε κλειστό χώρο και εκείνοι δεν φορούσαν μάσκα, είναι θετικοί στον ιό.
Και σκέφτεσαι φυσικά πρώτα τις δικές τους ευθύνες αλλά μετά σκέφτεσαι και τις δικές σου.
Γιατί ενώ τους έβλεπες να μην τηρούν τα μέτρα και άκουγες να σου λένε στην ανάπαυλα της δουλειάς ιστορίες για το πως πέρασαν στο τάδε μπαρ την μία ημέρα και στο τάδε μπαρ την άλλη ημέρα, εσύ σιώπησες, προκειμένου να μην γίνεις ο “περίεργος”.
Σιώπησες γιατί μπορεί ένας από αυτούς που δεν φορούσαν την μάσκα και έθεταν επι της ουσίας την ζωή σου σε κίνδυνο -μαζί με τη δική τους-, να είναι ο προϊστάμενός σου ή ένας υποψήφιος πελάτης ή ένας καλός φίλος που δεν ήθελες να δυσαρεστήσεις.
Σκέφτεσαι τις ευθύνες σου καθώς μπορεί να έχεις κολλήσει τους δικούς σου ανθρώπους και κυρίως μεγαλύτερους ανθρώπους που κινδυνεύουν περισσότερο και δεν σου έφταιξαν σε τίποτα. Για παράδειγμα τους γονείς σου, αν έχεις την τύχη να τους έχεις.
Μην ανέχεστε όσους εγκληματικά θέτουν τις ζωές σας σε κίνδυνο. Τολμήστε να είστε οι “περίεργοι” γιατί αυτή σας η “παραξενιά” είναι που θα κρατήσει συνανθρώπους σας ακόμη και ανεύθυνους εξ’ αυτών, ζωντανούς.
