Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Μπορεί υπό τις παρούσες δύσκολες για τη χώρα και το λαό μας συνθήκες να είναι δύσκολο να επιβληθεί η γλώσσα της λογικής, ωστόσο η ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Θεσσαλονίκη πρέπει να αποτέλεσε για όλους, ακόμη και γι’ αυτούς που συνηθίζουν να παίρνουν τις αποφάσεις τους με το θυμικό και όχι με τη λογική, ένα γερό σοκ.
Δεν είναι απλώς ότι μοίρασε τις πιο απίθανες υποσχέσεις.
Δεν είναι ότι παρουσίασε ένα «πρόγραμμα» που είναι αδύνατον να κοστολογηθεί σε ευρώ – διότι με όλα αυτά η χώρα θα έχει φύγει από το ευρώ και επομένως δεν θα υπάρχει νόμισμα.
Δεν είναι μόνο ότι υπό την πίεση να παρουσιάσει να «συγκεκριμένο, ρεαλιστικό και κοστολογημένο» πρόγραμμα, υποχρεώθηκε να παρουσιάσει το ακριβώς αντίθετο – δηλαδή ένα πρόγραμμα που τείνει προς το άπειρον.
Είναι ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά οδηγήθηκε σε μια κορυφαία αντίφαση, σε ένα τρυκ και σε μια παράλειψη.
Η αντίφαση:
Στο πρώτο μέρος της ομιλίας του στη ΔΕΘ, ο κ. Τσίπρας παρέθεσε όλα όσα ζητάει από τους θεσμικούς μας εταίρους.
Επαναλαμβάνοντας τη λέξη «ζητάμε», αναφέρθηκε στη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, σε ρήτρα ανάπτυξης για την αποπληρωμή του υπολοίπου, σε μορατόριουμ (δηλαδή περίοδο χάριτος), σε εξαίρεση του Προγράμματος Επενδύσεων από το Σύμφωνο Σταθερότητας, σε συμφωνία για ένα ευρωπαϊκό New Deal, σε χαλάρωση από την ΕΚΤ με απευθείας αγορά κρατικών ομολόγων και στην επιστροφή του κατοχικού δανείου.
Αυτά όλα, όμως, τα ζητάει. Δεν γνωρίζει αν θα τα λάβει, ούτε έχει λάβει κάποια σχετική διαβεβαίωση.
Αντίθετα, το πιθανότερο είναι μόλις τα ζητήσει όλα αυτά, οι «απέναντι» να σηκωθούν και να φύγουν από το τραπέζι, αφήνοντας σύξυλο τον κ. Τσίπρα και τα αιτήματά του και τη χώρα χωρίς χρηματοδότηση.
Και όμως. Αμέσως μετά – και ενώ είναι βέβαιο ότι ουδείς πρόκειται να ικανοποιήσει τα αιτήματά του – ο κ. Τσίπρας παρέθεσε σειρά «θα», επιδόθηκε σε ένα όργιο παροχολογίας, υποστηρίζοντας πως όλα αυτά θα πραγματοποιηθούν με… τα χρήματα αυτών που θα τον έχουν εγκαταλείψει, δηλαδή από τα ΕΣΠΑ.
(Γι’ αυτό το τελευταίο, σημειώστε επίσης πως το πού θα κατευθυνθούν τα ευρωπαϊκά κονδύλια έχει αποφασιστεί από τη μέρα της μοιρασιάς τους και επομένως δεν υπάρχει περίπτωση να δίνει κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ χρήματα για να τα κάνει ό,τι θέλει και να τα χρησιμοποιεί κατά το δοκούν).
Η παράλειψη:
Εφόσον, λοιπόν, όλα είναι εκ των πραγμάτων στον αέρα, ο κ. Τσίπρας έπρεπε να μας πει τι θα κάνει στην περίπτωση που δεν γίνουν αποδεκτά τα αιτήματά του – και επομένως δεν υπάρχουν ούτε δάνεια, ούτε κοινοτικά χρήματα, ούτε τίποτε.
Εδώ είναι που τον πιέζει η εσωκομματική του αντιπολίτευση, διακηρύσσοντας σε όλους τους τόνους ότι πρέπει να υπάρχει ένα Plan B, για την περίπτωση «εκβιασμών», όπως αποκαλούν την άρνηση της άλλης πλευράς να αποδεχθεί τα «αιτήματα».
Αλλά ο ίδιος το αποφεύγει, μιλώντας αόριστα και εκφράζοντας την πεποίθηση ότι θα καθίσουν όλοι σούζα απέναντί του.
Το τρυκ:
Πολλά από αυτά που υποσχέθηκε ο κ. Τσίπρας γίνονται ήδη. Όπως τα συσσίτια και η δωρεάν περίθαλψη των ανασφάλιστων – τα πρώτα χάρη στην Εκκλησία της Ελλάδος και τις διάφορες ανθρωπιστικές οργανώσεις, η δεύτερη λόγω της επίτευξης του πρωτογενούς πλεονάσματος.
Επομένως, αυτό που υπόσχεται στην ουσία ο κ. Τσίπρας είναι να προσφέρει την… υψηλή επιστασία του, να τους… οργανώσει με κουπόνια, να προσθέσει την γραφειοκρατία του.
Συμπέρασμα: Η αλήθεια είναι πως ο κ. Τσίπρας θέλει να κάνει τον αρχηγό με τη δουλειά και τα λεφτά των άλλων…
